Sprawozdanie finansowe

Sprawozdanie finansowe – uporządkowane przedstawienie sytuacji finansowej i finansowych wyników działalności podmiotu gospodarczego. Celem sprawozdań finansowych o ogólnym przeznaczeniu jest dostarczanie informacji na temat sytuacji finansowej, finansowych wynikach działalności i przepływach środków pieniężnych jednostki, które są użyteczne dla szerokiego kręgu użytkowników przy podejmowaniu przez nich decyzji gospodarczych.

Sporządza się je na koniec roku obrachunkowego (dzień bilansowy) lub inny dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych wynikający z przepisów prawa podatkowego.

Sprawozdania finansowe w Polsce sporządza się w języku polskim oraz w walucie polskiej. Mogą być sporządzane jednostkowe i skonsolidowane sprawozdania finansowe (sprawozdania skonsolidowane dotyczą grup kapitałowych). Tryb ich sporządzania określają rozdziały 5 i 6 Ustawy o rachunkowości (UoR).

Sprawozdanie finansowe musi spełniać warunki formalne, tj.: wymagane jest podanie w nagłówku pełnej nazwy i adresu firmy, określenie momentu lub okresu, którego dotyczą dane, stwierdzenie czy sprawozdanie dotyczy pojedynczej jednostki gospodarczej czy grupy kapitałowej, w jakiej walucie zostało sporządzone sprawozdanie, jaki poziom zaokrągleń zastosowano. Inne warunki, to załączenie tablic statystycznych zawierających zestawienia liczbowe związane z określonym zagadnieniem. Następnym ważnym warunkiem jest podanie daty sporządzenia sprawozdania oraz podpisanie sprawozdania przez osoby odpowiedzialne za rzetelne i prawidłowe jego sporządzenie. Dane liczbowe można wykazywać w zaokrągleniu do tysiąca złotych, jeżeli nie zniekształci to obrazu jednostki zawartego w sprawozdaniu finansowym oraz w sprawozdaniu z działalności.

Roczne sprawozdanie finansowe jednostki podlega zatwierdzeniu przez organ zatwierdzający nie później niż 6 miesięcy od dnia bilansowego, natomiast skonsolidowane nie później niż 8 miesięcy od dnia bilansowego (art. 63c ust. 4 UoR).

Sporządzanie sprawozdania finansowego jest elementem końcowego etapu cyklu rachunkowości finansowej. Przy przygotowaniu sprawozdania finansowego istotne znaczenie mają dwa podstawowe założenia: kontynuacji działalności i memoriału.

Sprawozdania finansowe dostarczają wielu informacji dla ich odbiorców, dlatego muszą one spełniać pewne standardy jakościowe, aby informacje w nich zawarte nie budziły zastrzeżeń. Dlatego powinny odznaczać się:

1. wiarygodnością (rzetelnością),
2. zrozumiałością dla użytkowników,
3. kompletnością,
4. porównywalnością,
5. sprawdzalnością,
6. terminowością,
7. ciągłością.

Sprawozdania finansowe sporządza się w różnych sytuacjach i warunkach czasowych, organizacyjnych oraz kapitałowych funkcjonowania podmiotów gospodarczych. Informacje sprawozdawcze mogą być prezentowane w odmiennych układach i z niejednakowym stopniem szczegółowości.

Na kompletne sprawozdanie finansowe składają się następujące części składowe:

• wprowadzenie do sprawozdania finansowego,
• rachunek zysków i strat (rachunek wyników),
• bilans,
• zestawienie zmian w kapitale (funduszu) własnym,
• rachunek przepływów pieniężnych,
• dodatkowe informacje i objaśnienia.

Do rocznego sprawozdania finansowego dołącza się sprawozdanie z działalności jednostki, jeżeli obowiązek jego sporządzania wynika z ustawy lub odrębnych przepisów.

Sprawozdania finansowe stanowią obecnie główne źródło informacji o sytuacji finansowej przedsiębiorstw. Są one bardzo praktycznym narzędziem pozwalającym na uporządkowanie informacji finansowych oraz na szybką analizę danych jednostki gospodarczej. Powinny odpowiadać podstawowym potrzebom informacyjnym licznych zewnętrznych i wewnętrznych grup użytkowników.

Głównymi użytkownikami sprawozdań finansowych są:

• inwestorzy oraz doradcy wykorzystujący sprawozdania przy decyzjach inwestycyjnych,
• wierzyciele wykorzystujący sprawozdania przy podejmowaniu decyzji o udzielaniu pożyczki, kredytu bankowego, czy sprzedaży z odroczonym terminem płatności,
• agendy rządowe i samorządy, korzystające ze sprawozdań przy ocenie zgodności działań firmy z obowiązującymi regulacjami prawnymi,
• pracownicy i ich ugrupowania korzystający ze sprawozdań przy ocenie zdolności firmy do wypełnienia zobowiązań wobec pracowników,
• konkurencja wykorzystująca sprawozdania przy ocenie mocnych i słabych stron oraz strategii konkurencyjnej firmy,
• zarządzający wykorzystujący sprawozdania przy decyzjach związanych z zarządzaniem firmą.

Dla zarządzających jednostkami gospodarczymi sprawozdania finansowe mają jednak ograniczoną przydatność, ponieważ np. nie prezentują wielu zasobów (kapitału intelektualnego) będących często krytycznymi czynnikami sukcesu.

Międzynarodowe standardy rachunkowości (MSSF, 2004, s. 66–73) i ustawa o rachunkowości (art. 3 ust. 1 pkt 12, 20, 30, 31) wprowadzają definicje podstawowych kategorii ekonomicznych, ujmowanych w sprawozdaniu finansowym. Przed podjęciem decyzji o prezentacji określonej pozycji w sprawozdaniu finansowym, powinna być ona poddana ocenie, czy spełnia kryteria wyznaczone przez te definicje.

Sprawozdanie finansowe w mikrojednostce

Od 2015 roku mikro jednostki mogą sporządzać uproszczone sprawozdanie finansowe składające się z bilansu, rachunku zysków i strat, informacji uzupełniającej do bilansu. Informacja uzupełniająca powinna zawierać:

• kwotę zobowiązań finansowych z tytułu dłużnych instrumentów finansowych, gwarancji i poręczeń lub zobowiązań warunkowych, które nie zostały uwzględnione w bilansie,
• odrębnie ujawniać zobowiązania dotyczące emerytur oraz jednostek powiązanych lub stowarzyszonych,
• kwotę zaliczek i kredytów udzielonych członkom organów administrujących, zarządzających i nadzorujących (należy wskazać oprocentowanie, warunki, kwoty, które zostały już uregulowane), zobowiązań zaciągniętych w ich imieniu tytułem gwarancji i poręczeń wszelkiego rodzaju,
• wartość udziałów (akcji) własnych (przyczyny ich nabycia, liczba i ich wartość nominalna).

Ze sprawozdaniami finansowymi podmiotów zarejestrowanych w Krajowym Rejestrze Sądowym (m.in. spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, spółek jawnych, spółek akcyjnych, spółek komandytowych, spółek komandytowo-akcyjnych, spółek partnerskich, spółdzielni, spółdzielni europejskich, oddziałów przedsiębiorców zagranicznych, przedsiębiorstw zagranicznych i towarzystw ubezpieczeń wzajemnych) można zapoznać się w jednym z 21 wydziałów gospodarczych KRS (właściwym dla siedziby podmiotu). W związku ze zniesieniem od 1 stycznia 2013 „Monitora Polskiego B” jest to obecnie podstawowy sposób pozyskiwania sprawozdań finansowych przedsiębiorstw działających w Polsce. Podmioty, dla których rok obrotowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym, są zobowiązane złożyć sprawozdanie finansowe do KRS najpóźniej 15 lipca. Niezłożenie sprawozdania finansowego we właściwym sądzie rejestrowym podlega grzywnie lub karze ograniczenia wolności. Jeżeli podmiot, pomimo wezwania, nie złożył rocznych sprawozdań finansowych za dwa kolejne lata obrotowe, sąd rejestrowy wszczyna z urzędu postępowanie o jego rozwiązanie bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego.

Od 1 stycznia 2013 podmioty, które nie składają rocznych sprawozdań finansowych do KRS, a których sprawozdania finansowe podlegają badaniu przez biegłego rewidenta (m.in. wspólnicy spółek cywilnych, fundusze inwestycyjne i niektóre jednostki sektora finansów publicznych), mają obowiązek ich publikacji w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. „Monitor” jest dostępny bezpłatnie na stronach internetowych Ministerstwa Sprawiedliwości.

Sprawozdania finansowe można także uzyskać bezpośrednio od podmiotu (m.in. spółki notowane na warszawskiej Giełdy Papierów Wartościowych publikują je na swoich stronach internetowych).

Dostęp do sprawozdań finansowych jest także możliwy za pośrednictwem specjalistycznych serwisów ekonomiczno-prawnych oraz wywiadowni gospodarczych, które pozyskują je z KRS lub bezpośrednio od przedsiębiorców.

Do 31 grudnia 2012 sprawozdania finansowe podmiotów wskazanych w art. 64 ustawy o rachunkowości były publikowane w „Monitorze Polskim B”. Sprawozdania finansowe spółdzielni, oprócz złożenia do KRS, do 13 września 2015 były publikowane w „Monitorze Spółdzielczym B”.

Sprawozdania finansowe spółek publicznych raportujących wg. MSSF/MSR mogą zostać poddane ocenie w konkursie The Best Annual Report.

SORBNET-EURO biuro rachunkowe Lódź

SORBNET–EURO – system rozrachunku brutto w czasie rzeczywistym (RTGS), obsługujący rachunki bankowe, prowadzone w centrali NBP, w którym dokonywane były rozrachunki międzynarodowe w euro. System został zamknięty dnia 31 grudnia 2011 roku.

Zadaniem systemu SORBNET–EURO jest rozliczenie krajowych płatności wysokokwotowych w euro, jak i płatności transgranicznych, rozliczanych przez system TARGET2. W systemie SORBNET–EURO są prowadzone rachunki bieżące bezpośrednich uczestników systemu Euro Elixir, którzy nie są bezpośrednimi uczestnikami systemu TARGET2. Rachunki bieżące służą do przeprowadzania rozrachunku, tzn. księgowania należności i zobowiązań płynących z kompensaty. Rachunki są też wykorzystywane do obciążania i uznawania banków z tytułu zleceń wysłanych oraz otrzymanych z systemu STEP 2.

Rozrachunek międzybankowy w systemie SORBNET–EURO przeprowadzany jest na podstawie zleceń płatniczych w euro wystawianych przez uczestników systemu, a także przez NBP i instytucje świadczące usługi rozliczeniowe lub rozrachunkowe na podstawie podpisanej umowy.

Smurfing biuro rachunkowe Lódź

Smurfing – jedna z metod prania brudnych pieniędzy. Smurfing jest techniką fazy umiejscowienia. Ta metoda występuje w kilku różnych postaciach:

• otwieranie rachunków przez wielu „smerfów” i wypłacaniu przez nich kwot poniżej limitów
• rozdrobniony zakup surogatów pieniężnych (np. czeków podróżnych), a następnie ich legalny przewóz za granicę
• wpłacanie brudnych pieniędzy na rachunki imigrantów zarobkowych i transferowanie ich potem za granicę do kraju prania.

Skonto biuro rachunkowe Lódź

Skonto – procentowe zmniejszenie sumy należności udzielane nabywcy przez dostawcę towaru, jeżeli odbiorca reguluje zapłatę należności gotówką przed umówionym terminem (tj. w przypadku, gdy nabywca zrezygnuje z zaoferowanego mu przez dostawcę kredytu handlowego).

W praktyce udzielenie skonta wygląda w ten sposób, że sprzedawca ustala termin płatności np. na 30 dni, ale jeżeli nabywca ureguluje należność w terminie np. 15 dni, to suma należności jest obniżana np. o 4%. Podjęcie decyzji o udzieleniu (skorzystaniu) ze skonta wymaga porównania skonta z kredytem handlowym.

Z punktu widzenia podatku od towarów i usług (VAT) podstawą opodatkowania jest obrót, czyli „kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku”. Obrót ten zmniejsza się jednak „o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont)”. Regulacje te stosuje się także do ustalania podstawy opodatkowania w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów, którą jest „kwota, jaką nabywający obowiązany jest zapłacić”. Skonto ma więc wpływ na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT), a tym samym także na wysokość podatku.

Schemat księgowania biuro rachunkowe Lódź

Schemat księgowania – ustrukturyzowany, najczęściej używany systemowy sposób księgowania. W odróżnieniu od manualnego (ręcznego) księgowania zapewnia automatyczny wybór wybranych informacji w trakcie księgowania.

Schematy księgowe mają na celu:

• przyspieszenie procesowania danych/księgowania (wybrane informacje uzupełniane są automatycznie, użytkownik nie musi wybierać/wyszukiwać je manualnie)
• zmniejszenie ryzyka popełnienia błędu (system zapewnia poprawność uzupełnianych automatycznie danych)
• zapewnienie większej jednorodności księgowań – dzięki automatycznym podpowiedziom wybrane księgowania będą posiadały jednorodny zestaw danych (tych, które są automatycznie uzupełniane przez system)

W ramach schematów księgowania, dane uzupełniane automatycznie to najczęściej opisy transakcji, numery kont biorących udział w księgowaniu, powiązania z rejestrami podatkowymi, etc. W bardziej zaawansowanych schematach istnieje możliwość dokonywania alokacji transakcji na odpowiednie wymiary księgowe.

Saldo biuro rachunkowe Lódź

Saldo (łac. solidus) – stan konta księgowego w rachunkowości przedsiębiorstw wykazywany w danym dniu jako różnica między sumami zapisów strony "Wn" (Winien) i strony "Ma" konta. Saldo konta księgowego pozwala ustalić stan składnika ewidencjonowanego na tym koncie (np. stan zapasów magazynowych, stan gotówki w kasie, salda rozrachunków z kontrahentami). W zależności od rodzaju konta, saldo może występować po stronie "Winien" lub "Ma" (niektóre konta dopuszczają występowanie salda tylko po jednej stronie, np. konta ewidencjonujące koszty działalności podstawowej, środki trwałe, umorzenie środków trwałych).

Rzeczowe aktywa trwale biuro rachunkowe Lódź

Rzeczowe aktywa trwałe – część aktywów trwałych jednostki gospodarczej, które posiadają materialną formę (w odróżnieniu od wartości niematerialnych i prawnych). Pojęcie rzeczowych aktywów trwałych dokładniej precyzuje Ustawa o Rachunkowości oraz Międzynarodowy Standard Rachunkowości (tzw. MSR) nr 16.

W skład rzeczowych aktywów trwałych wchodzą:

• środki trwałe,
• środki trwale w budowie,
• zaliczki na środki trwałe w budowie

rzeczowe aktywa trwałe:

• a. grunty
  • budowle, lokale, magazyny
  • urządzenia, maszyny
  • środki transportu
  • ulepszenia w obcych środkach trwałych
• b. środki trwałe w budowie
  • środki trwale w czasie budowy, montażu lub ulepszenia

Ryzyko konwersji biuro rachunkowe Lódź

Ryzyko konwersji - ryzyko występujące przy konsolidacji sprawozdań finansowych filii przedsiębiorstw zagranicznych (podmiotów stowarzyszonych lub zależnych), które mają obowiązek prowadzić rachunkowość zgodnie z przepisami obowiązującymi w danym kraju. Podmiot dominujący musi więc dokonać konwersji wartości wszystkich pozycji bilansu oraz rachunku zysków i strat swych zagranicznych podmiotów zależnych z waluty danego kraju na walutę rodzimą.

Ryczałt paliwowy biuro rachunkowe Lódź

Ryczałt paliwowy – popularna nazwa sposobu rozliczania kosztów podróży służbowych przy użyciu prywatnych środków lokomocji pracowników (niebędących własnością pracodawcy) delegowanych poza siedzibę firmy, w której są zatrudnieni. Obecnie w praktyce dotyczy wyłącznie podróży wykonywanych pojazdami silnikowymi, zazwyczaj samochodami, także motocyklami i motorowerami, choć teoretycznie w kosztach delegacji rozliczane być mogą koszty podróży rowerem albo nawet furmanką.

Zwrot kosztów przejazdu obejmuje zasadniczo koszt zużytego paliwa, ale także innych materiałów eksploatacyjnych (oleje itp.), koszt amortyzacji pojazdu, koszt jego ubezpieczenia, itp.

W praktyce pod pojęciem ryczałtu paliwowego rozumie się dwie formy rozliczeń kosztów podróży:

• ryczałtowo przyznany zwrot kosztów przejazdów w jazdach lokalnych
• zwrot kosztów przejazdów zamiejscowych

Stawka za 1 km przebiegu pojazdu (tzw. kilometrówka) ustalana jest na podstawie decyzji kierownika jednostki, przy czym zgodnie z § 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy z roku 2002 nie mogą być one wyższe niż kwota ustalona w tym rozporządzeniu (kwota ta zmieniana jest w drodze nowelizacji rozporządzenia, stosownie do zmian cen; ostatnia nowelizacja miała miejsce w listopadzie 2007).

W jednostkach budżetowych wysokość tych stawek dla poszczególnych środków lokomocji określa odpowiednie rozporządzenie według obowiązujących w Polsce przepisów i zmieniana jest proporcjonalnie do planowanego średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem przyjętego w ustawie budżetowej na dany rok.

Wiele jednostek (zakładów pracy) przyjmuje stawki określone dla jednostek budżetowych. Kierownik jednostki może jednak określić stawki wyższe lub niższe.

Wysokość stawki zależna jest od rodzaju pojazdu, którym posługuje się pracownik, a jeśli jest to samochód osobowy, to od pojemności skokowej jego silnika i wynosi od 14 listopada 2007:

0,5214 zł dla samochodu z silnikiem do 900 cm³,

0,8358 zł dla samochodu z silnikiem powyżej 900 cm³,

0,2302 zł dla motocykla,

0,1382 zł dla motoroweru.

Koszty te rozliczane są przez przemnożenie stawki za 1 km w zł przez limit kilometrów przyznany pracownikami decyzją pracodawcy na okres jednego miesiąca.

Potrzebę korzystania z samochodu osobowego do jazd lokalnych akceptuje kierownik jednostki wyznaczając pracownikowi stały miesięczny limit kilometrów, który wystarczyć powinien pracownikowi do realizacji jego obowiązków. Limit ten nie może przekraczać:

300 kilometrów miesięcznie – w miejscowościach do 100 tysięcy mieszkańców,

500 kilometrów miesięcznie – w miastach od 100 do 500 tysięcy mieszkańców,

700 kilometrów miesięcznie – w miastach powyżej 500 tysięcy mieszkańców.

Rozliczenie odbywa się na podstawie pisemnego oświadczenia pracownika, w którym określa on m.in. rodzaj posiadanego pojazdu i okres, w którym wykorzystywał go do celów służbowych. Jeśli pracownik w ciągu miesiąca przebywał na urlopie, zwolnieniu lekarskim lub był delegowany poza siedzibę firmy na dłużej niż 8 godzin albo nieobecny z innych powodów (lub też nie dysponował przez pewien czas swoim pojazdem, np. z powodu jego remontu), to przyznany limit zmniejszany jest proporcjonalnie do liczby dni nieobecności o 1/22 całości za każdy dzień nieobecności lub niewykorzystywania pojazdu.

Limit dla pojazdów pracowników w służbie leśnej może zostać podwyższony, maksymalnie do 1500 km, a dla pojazdów pracowników w służbach ratowniczych i w innych podobnych w sytuacji zagrożenia klęską żywiołową, katastrofą ekologiczną lub usuwania ich skutków – maksymalnie do 3000 km.

Ryczałt paliwowy wypłacany pracownikom w ramach limitu przyznanego na przejazdy lokalne od 01 stycznia 2004 obciążany jest 18% (stawka podstawowa) podatkiem dochodowym.

Przyznanie ryczałtu za jazdy lokalne nie wyklucza osobnego rozliczania kosztów wyjazdów zamiejscowych (tzw. "delegacji"), ponieważ jeden wyjazd do odległej o 150 km miejscowości pochłonąłby cały miesięczny limit pracownika (300 km w miejscowościach do 100 tysięcy mieszkańców).

Koszty jazd zamiejscowych rozliczane są przez przemnożenie liczby przejechanych pojazdem kilometrów przez stawkę za 1 km.

Rozliczanie podróży zamiejscowych zazwyczaj dokonuje się w oparciu o odległości na mapach drogowych.

Różnice przejściowe ujemne biuro rachunkowe Lódź

Różnice przejściowe ujemne – to różnice, które powodują powstanie kwot podlegających odliczeniu podatkowemu w toku ustalania dochodu do opodatkowania (straty podatkowej) w przyszłych okresach, gdy wartość bilansowa składnika aktywów lub pasywów zostanie zrealizowana lub rozliczona; są to zatem różnice potrącalne; nie są one kosztem uzyskania przychodu w bieżącym okresie w rozumieniu ustawy o CIT.

W związku z występowaniem ujemnych różnic przejściowych tworzy się aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego w wysokości kwoty przewidzianej w przyszłości do odliczenia od CIT. Ponadto tworzy się również aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego wynikające ze straty podatkowej możliwej do odliczenia, ustalonej z uwzględnieniem zasady ostrożności.

Różnice przejściowe dodatnie biuro rachunkowe Lódź

Różnice przejściowe dodatnie – różnice przejściowe, które powodują powstanie kwot do opodatkowania uwzględnianych w toku ustalania dochodu do opodatkowania (straty podatkowej) w przyszłych okresach, gdy wartość bilansowa składnika aktywów lub zobowiązań zostanie zrealizowana lub rozliczona; są to zatem różnice podlegające opodatkowaniu w przyszłych okresach.

W związku z występowaniem dodatnich różnic przejściowych tworzy się rezerwę z tytułu odroczonego podatku dochodowego w wysokości kwoty CIT, wymagającej w przyszłości zapłaty z uwzględnieniem stawki podatkowej obowiązującej w roku powstania obowiązku podatkowego (tzn. w roku rozliczenia różnic przejściowych).

Różnice przejściowe biuro rachunkowe Lódź

Różnice przejściowe to różnice między księgową a podatkową wartością aktywów i pasywów.

Różnice przejściowe można podzielić ze względu na kryterium czasu:

czasowe – takie które powstają gdy przychód lub koszt wpływa na wynik finansowy w jednym okresie, lecz wchodzi w skład dochodu do opodatkowania w innym okresie (po „odwróceniu się”), np. amortyzacja uwzględniona przy ustalaniu dochodu do opodatkowania (straty podatkowej) za dany okres może się różnić od amortyzacji wpływającej na wynik finansowy brutto tego okresu,

inne – powstałe w okolicznościach, które nie powodują wystąpienia różnic czasowych np. przeszacowano aktywa, ale nie dokonano równoważnej korekty dla celów podatkowych.

Różnica kursowa biuro rachunkowe Lódź

Różnica kursowa – różnice wartości danego zdarzenia gospodarczego, aktywów, pasywów wynikające z ich przeliczenia na polską [waluta|walutę] wg różnych kursów waluty.

Zgodnie z ustawą o rachunkowości księgi rachunkowe prowadzi się w walucie polskiej. W konsekwencji, istnieje konieczność przeliczania transakcji zawieranych przez jednostkę gospodarczą, a także pasywów i aktywów wyrażonych w walucie obcej na walutę polską. Zgodnie z prawem bilansowym i podatkowym określone zdarzenia gospodarcze mogą być ewidencjonowane w różnych momentach w czasie (np. moment sprzedaży produktu, który jest rozpoznawany w księgach zgodnie z zasadą memoriałową oraz związane z nią faktyczne otrzymanie zapłaty, które jest rozpoznawane na zasadzie kasowej), co może powodować zastosowanie różnego kursu waluty obcej do ich przeliczenia.

 12.12.20XX roku spółka ABC sprzedała towar (ale nie otrzymała zapłaty) za 1 000 USD. Średni kurs USD/PLN NBP z dnia 11.12.20XX roku wynosił 4,0, w związku z czym przychód należny wygenerowany przez Spółkę ABC w momencie sprzedaży (tj. 12.12.20XX) wyniósł 4 000 zł. Kontrahent uregulował swoje zobowiązanie (1 000 USD) wobec spółki ABC dnia 20.12.20XX roku. Bank, w którym spółka ABC posiada rachunek bankowy, przeliczył otrzymaną zapłatę (1 000 USD) na złotówki po kursie USD/PLN 4,1 (kurs faktycznie zastosowany). W związku z tym kwota otrzymana przez spółkę ABC w przeliczeniu na złotówki wyniosła 4 100 zł. Różnica 100 zł (tj. 4 100 zł – 4 000 zł) wynikająca ze zmiany kursu dolara pomiędzy dniem sprzedaży towaru (12.12.20XX) a dniem otrzymania zapłaty (20.12.20XX) stanowi różnicę kursową (w tym przykładzie jest to dodatnia różnica kursowa).

Prawo bilansowe i prawo podatkowe zawierają odmienne zasady rozliczania różnic kursowych (prawo podatkowe dopuszcza stosowanie zasad bilansowych – ich zastosowanie wymaga jednak dokonania odpowiedniego zgłoszenia do organów podatkowych).

Rozrachunki biuro rachunkowe Lódź

Rozrachunki – należności lub zobowiązania zarachowane w księgach jednostki gospodarczej na podstawie dokumentów księgowych (zewnętrznych lub wewnętrznych), charakteryzujące się precyzyjnym określeniem wierzyciela i dłużnika, zaakceptowaną przez nich kwotą, będącą przedmiotem rozrachunku, oraz ściśle określonym terminem i sposobem rozliczenia. Rozrachunki wykazywane są w kwotach nominalnych (brutto, tj. wraz z naliczonym podatkiem VAT). W księgach przedsiębiorstw działających w Polsce rozrachunki wykazywane są w walucie polskiej, to znaczy, że rozrachunki wyrażone w walucie obcej przeliczane są zgodnie z obowiązującymi przepisami na walutę polską.

W rachunkowości dzieli się rozrachunki, stosując następujące kryteria:

Podmiotowość:

• z odbiorcami i dostawcami,
• z pracownikami,
• z właścicielami (udziałowcami, wspólnikami, akcjonariuszami),
• z jednostkami publicznoprawnymi,
• z bankami,
• z innymi osobami fizycznymi i prawnymi.

Przedmiotowość:

• z tytułu dostaw i usług,
• podatków i ubezpieczeń społecznych,
• dotacji,
• rozrachunków wewnątrzzakładowych,
• wynagrodzeń,
• zaliczek,
• emisji papierów wartościowych,
• udzielonych i zaciągniętych pożyczek i kredytów,
• niedoborów, szkód i nadwyżek w majątku przedsiębiorstwa
• zobowiązania i należności warunkowe.

Zasięg terytorialny:

• krajowe i zagraniczne

Termin spłaty:

• długoterminowe,
• krótkoterminowe.

Rodzaj działalności jednostki:

• dotyczące działalności operacyjnej,
• finansowej i związane z budową środków trwałych.

Pewność dokonywania rozliczeń:

• pewne,
• wątpliwe, czyli o charakterze spornym,

a także:

• bezwarunkowe,
• warunkowe.

W bilansie rozrachunki ujmowane są zarówno w aktywach (należności długo- i krótkoterminowe), jak i w pasywach (zobowiązania długo- i krótkoterminowe).

Rozliczenie międzyokresowe kosztów biuro rachunkowe Lódź

Rozliczenie międzyokresowe kosztów to sposób rozliczania kosztów działalności w czasie, tak aby została zachowana zasada współmierności kosztów i przychodów.

Stosuje się go, gdy w jednostce wystąpią koszty dotyczące innego okresu sprawozdawczego lub kilku okresów sprawozdawczych.

Koszty rozliczone w czasie:

1. czynsze i dzierżawy,
2. planowane koszty remontów,
3. koszty zakupu,
4. koszty przygotowania nowej produkcji,
5. płace urlopowe pracowników fizycznych,
6. odpis roczny na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

W zależności od sposobu rozliczania kosztów w czasie wyróżniamy rozliczenia bierne i czynne.

1. Czynne wykazują saldo debetowe, które oznacza środki zaangażowane w rozliczeniach z tytułu nabytych, lecz nieużytych usług i stanowi składnik aktywów; metoda rozliczenia kosztów w czasie które już zostały poniesione w bieżącym okresie sprawozdawczym i dotyczyć mają następnych okresów sprawozdawczych np. czynsz za lokal.
2. Bierne wykazują saldo kredytowe oznaczające rezerwę na wydatki, które nastąpią w późniejszym okresie; jest składnikiem pasywów.

Rozliczenia międzyokresowe biuro rachunkowe Lódź

Rozliczenia międzyokresowe – termin w rachunkowości określający koszty związane z zawarciem udokumentowanej transakcji w jednym okresie a dotyczące innego okresu lub wielu okresów.

Rozliczenia międzyokresowe kosztów dzieli się na:

• rozliczenia międzyokresowe czynne, prezentowane po stronie aktywów – występują w przypadku gdy transakcja została zawarta i udokumentowana (otrzymano fakturę) w jednym okresie (np. miesiącu), a dotyczy także przyszłych okresów. dotyczące przyszłych okresów (np. koszt ubezpieczenia, prenumeraty, abonamentu itp.);
• rozliczenia międzyokresowe bierne, prezentowane po stronie pasywów – występują w przypadku gdy jednostka gospodarcza poniosła koszt danego okresu, ale nie otrzymała jeszcze faktury na ten koszt. Przykładem może być np. zużycie wody, odczytywane na podstawie licznika, na które faktura przychodzi raz na kwartał na koniec okresu rozliczeniowego.

Przedsiębiorstwo wykupuje prenumeratę czasopisma fachowego na okres od listopada jednego roku do października następnego roku. Faktura w wysokości 1200 zł otrzymana jest w momencie podpisania umowy prenumeraty. Faktura księgowana jest na rozliczenia międzyokresowe czynne i w każdym kolejnym miesiącu 1/12 otrzymanej faktury księgowana jest w koszty okresu.

Zgodnie z Ustawą o Rachunkowości, rozliczenia międzyokresowe przychodów dokonywane są z zachowaniem zasady ostrożności, obejmują w szczególności:

• równowartość otrzymanych lub należnych od kontrahentów środków z tytułu świadczeń, których wykonanie nastąpi w następnych okresach sprawozdawczych;
• środki pieniężne otrzymane na sfinansowanie nabycia lub wytworzenia środków trwałych, w tym także środków trwałych w budowie oraz prac rozwojowych, jeżeli stosownie do innych ustaw nie zwiększają one kapitałów (funduszy) własnych (zaliczone do rozliczeń międzyokresowych przychodów kwoty zwiększają stopniowo pozostałe przychody operacyjne, równolegle do odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środków trwałych lub kosztów prac rozwojowych sfinansowanych z tych źródeł);
• ujemną wartość firmy;
• przyjęte nieodpłatnie, w tym także w drodze darowizny, środki trwałe w budowie, środki trwałe oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Rok podatkowy biuro rachunkowe Lódź

Rok podatkowy, rok obrotowy – w prawie podatkowym, okres rozliczeniowy składający się zwykle z dwunastu kolejno następujących po sobie miesięcy, najczęściej pokrywających się z rokiem kalendarzowym. Przykładowo jednak w Wielkiej Brytanii rok podatkowy zaczyna się 6 kwietnia, zaś w Stanach Zjednoczonych 1 października.

W rachunkowości stosowana jest nazwa roku obrotowego, przez który rozumie się zwykle rok kalendarzowy lub inny okres trwający 12 kolejnych pełnych miesięcy kalendarzowych, stosowany również do celów podatkowych. Rok obrotowy lub jego zmiany określa statut lub umowa, na podstawie której utworzono jednostkę. W przypadku, gdy jednostka rozpoczęła działalność w drugiej połowie przyjętego roku obrotowego, to można księgi rachunkowe i sprawozdanie finansowe za ten okres połączyć z księgami rachunkowymi i sprawozdaniem finansowym za rok następny. Natomiast w przypadku zmiany roku obrotowego pierwszy po zmianie rok obrotowy powinien być dłuższy niż 12 kolejnych miesięcy.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa definiuje rok podatkowy w art. 11 jako: „(...) rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej.”

Wyjątki od reguły roku kalendarzowego są wykazane w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, w art. 8, który stanowi, że rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie... wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych.

Ustawa wymienia następujące wyjątki od tej reguły:

• W przypadku podjęcia po raz pierwszy działalności, pierwszy rok podatkowy trwa od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego albo do ostatniego dnia wybranego roku podatkowego, nie dłużej jednak niż dwanaście kolejnych miesięcy kalendarzowych. (art. 8 ust. 2)
• W przypadku podjęcia po raz pierwszy działalności w drugiej połowie roku kalendarzowego i wybrania roku podatkowego pokrywającego się z rokiem kalendarzowym, pierwszy rok podatkowy może trwać od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego następującego po roku, w którym rozpoczęto działalność. (art. 8 ust. 2a)
• W razie zmiany roku podatkowego, za pierwszy po zmianie rok podatkowy uważa się okres od pierwszego miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do końca roku podatkowego nowo przyjętego. Okres ten nie może być krótszy niż dwanaście i dłuższy niż dwadzieścia trzy kolejne miesiące kalendarzowe. (art. 8 ust. 3)
• Jeżeli z odrębnych przepisów wynika obowiązek zamknięcia ksiąg rachunkowych (sporządzenia bilansu) przed upływem przyjętego przez podatnika roku podatkowego, za rok podatkowy uważa się okres od pierwszego dnia miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do dnia zamknięcia ksiąg rachunkowych. (art. 8 ust. 6)

Rodzaje zużycia środków trwalych biuro rachunkowe Lódź

Zużycie fizyczne środków trwałych oznacza zużycie substancji materialnej, z której dany składnik jest zbudowany. Zużycie fizyczne następuje zarówno na skutek używania składnika w działalności jednostki, jak i z przyczyn naturalnych, związanych ze starzeniem się zasobów majątkowych.

Zużycie ekonomiczne składników środków trwałych, nazywane inaczej zużyciem moralnym, oznacza utratę wartości użytkowych składników spowodowana postępem technicznym. W wyniku tego postępu niektóre składniki środków trwałych tracą swoja wartość, pomimo ze nie zostały jeszcze zużyte pod względem fizycznym.

Rezerwy na świadczenia pracownicze biuro rachunkowe Lódź

Rezerwy na świadczenia pracownicze (ang. provisions for employee benefits) – rezerwy na przyszłe zobowiązania podmiotu gospodarczego w stosunku do obecnie zatrudnionych pracowników, ujmowane w księgach rachunkowych spółki według ich wartości bieżącej na datę bilansową. Zobowiązania te wynikają z przepisów prawa pracy, regulaminów wynagrodzeń, układów zbiorowych pracy i innych wiążących porozumień pracodawców z pracownikami lub zwyczaju panującego w danej spółce.

Ustawa o rachunkowości precyzuje, że ujmowanie rezerw na świadczenia pracownicze powinno być przeprowadzone zgodnie z Krajowym Standardem Rachunkowości Nr 6 „Rezerwy, bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów, zobowiązania warunkowe” lub Międzynarodowy Standard Rachunkowości Nr 19 – „Świadczenia pracownicze”. Oba te standardy nakazują użycie metodologii aktuarialnej i nakazują (KSR 6) bądź zalecają (MSR 19), aby modelowanie zostało wykonane przez wykwalifikowanego aktuariusza.

Niektóre polskie firmy prowadzą dodatkowo równoległą sprawozdawdczość na potrzeby właścicieli zagranicznych według innych standardów (np. US GAAP).

Spółkom korzystającym z MSR 19 punkt 57 zaleca przy tym korzystanie z usług wykwalifikowanego aktuariusza, przy czym standard nie narzuca takiego obowiązku. Jedyną dopuszczalną przez standard metodą jest metoda prognozowanych uprawnień jednostkowych (ang. Projected Unit Credit Method). MSR 19 nakłada dużo większe obowiązki ujawnieniowe niż KSR 6. W szczególności wymaga się (MSR 19 120A), aby aby sprawozdanie zawierało uzgodnienie sald otwarcia i zamknięcia wartości bieżącej zobowiązania z tytułu określonych świadczeń prezentujące odrębnie pozycje tzw. rachunku zysków i strat aktuarialnych, tj:

• koszty bieżącego zatrudnienia,
• koszty odsetek,
• składki wpłacane przez uczestników,
• zyski i straty aktuarialne
• zmiany kursów wymiany walut obcych stosowanych w programach wycenianych w walucie innej niż waluta prezentacji jednostki,
• wypłacone świadczenia,
• koszty przeszłego zatrudnienia
• połączenie jednostek gospodarczych,
• ograniczenia oraz
• uregulowanie zobowiązań.

Krajowy Standard Rachunkowości nr 6 odwołuje się bezpośrednio do metodologii i zaleceń MSR 19, czyli do metody prognozowanych uprawnień jednostkowych, wskazując jednak przy tym obowiązek uczestnictwa licencjonowanego aktuariusza w procesie wyceny (KSR 6 punk 4.7) wskazując że wynika to z potrzeby przyjęcia szeregu założeń z makroekonomii i demografii oraz biegłego się nimi posługiwania. KSR 6 został on przygotowany z myślą o specyfice polskich świadczeń odroczonych i wymienia on w związku z tym explicite świadczenia, które muszą być rezerwowane:

• nagrody jubileuszowe,
• odprawy emerytalne, pośmiertne, rentowe,
• dodatki stażowe,
• opieka medyczna, itd.

Jednak w praktyce zakres ten jest dużo szerszy z powodu odesłania do MSR 19, który nakazuje tworzenie rezerw dla wszystkich świadczeń odroczonych, tj. takich na które pracuje się w innym okresie niż są one realizowane. Są to takie świadczenia jak deputaty węglowe, ekwiwalent z tytułu prawa do ulgi w taryfie energetycznej, kolejowe świadczenia przejazdowe, czy świadczenia dla emerytów płatne z tytułu zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W internecie możliwe jest samodzielne oszacowanie rezerw przy pomocy bezpłatnych narzędzi, jednak zgodnie z KSR 6 nie mogą być one podstawą księgowań bez poświadczenia przez licencjonowanego aktuariusza.

Rezerwy na świadczenia emerytalne biuro rachunkowe Lódź

Rezerwy na świadczenia emerytalne - zobowiązania wynikające z przeszłych zdarzeń oraz obowiązki wykonania świadczeń o wiarygodnie określonej wartości, które spowodują wykorzystanie już posiadanych lub przyszłych aktywów a ich termin wymagalności nie jest pewien.

Podmioty gospodarcze zobligowane są przepisami bilansowymi do dokonania tzw. biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów w wysokości prawdopodobnych zobowiązań przypadających na bieżący okres sprawozdawczy, wynikających z obowiązku wykonania, związanych z bieżącą działalnością, przyszłych świadczeń na rzecz pracowników, w tym świadczeń emerytalnych, których kwotę można oszacować w sposób wiarygodny, mimo że data powstania zobowiązania nie jest jeszcze znana. Te zobowiązania powinny być prezentowane jako rezerwy na zobowiązania.

Rezerwy na odprawy emerytalne tworzy się tylko wtedy, gdy z przepisów prawa, układu pracy lub umów o pracę jednoznacznie wynika, że na pracodawcy ciąży obowiązek ich wypłaty i ich wysokość jest istotna, w związku z czym ich nieuwzględnienie w sprawozdaniu finansowym zniekształciłoby obraz sytuacji finansowej i majątkowej oraz wynik finansowy jednostki.

Jest wiele metod liczenia rezerw na odprawy emerytalne. Krajowy Standard Rachunkowości wskazuje, aby przy wycenie świadczeń emerytalnych i podobnych kierować się postanowieniami MSR 19 „Świadczenia pracownicze”. Zalecaną metodą szacowania rezerw na te świadczenia jest wycena aktuarialna. Wycena rezerw uwarunkowana jest wieloma czynnikami (np. warunki makroekonomiczne, rotacja pracowników, ryzyko śmierci).