Rentowność biuro rachunkowe Lódź

Rentowność, dochodowość – parametr odzwierciedlający efektywność posiadanych przez przedsiębiorcę kapitałów oraz efektywność gospodarowania aktywami. Wskaźniki rentowności nazywane są także wskaźnikami zyskowności lub stopami zwrotu. Mierzą one ekonomiczność wyrażaną relacją efektów do nakładów.

Miarą efektów w przypadku wskaźników rentowności jest zysk operacyjny lub zysk netto. Tak więc to wypracowywany zysk decyduje o poziomie rentowności (efektywności) wykorzystywanych zasobów. Z kolei pojęcie zyskowności rezerwowane jest zazwyczaj do określania efektywności działań przedsiębiorstwa przejawiającej się uzyskiwanymi przez przedsiębiorstwo przychodami ze sprzedaży. Tak więc zyskowność odnosi się do strumienia, podczas gdy rentowność do stanu. Wielkości osiągniętej rentowności powinny być porównywane z poprzednimi okresami, z planem, z innymi przedsiębiorstwami, bezpośrednimi konkurentami czy wskaźnikami branżowymi.

Rodzaje rentowności:

• rentowność aktywów (ROA),
• rentowność kapitałów własnych (ROE),
• rentowność – zwrot z inwestycji (ROI),
• wskaźnik rentowności sprzedaży (ROS).

Rachunek cyklu życia produktu biuro rachunkowe Lódź

Rachunek kosztów cyklu życia produktu stanowi narzędzie, które służy do analizy kosztów produktu w poszczególnych fazach jego życia: od fazy przedprodukcyjnej, poprzez fazę produkcyjną aż po fazę poprodukcyjną. Przyjmuje on za założenie, że w poszczególnych fazach cyklu życia produktu są generowane różne przychody i koszty. Rachunek kosztów cyklu życia produktu jest narzędziem, które pomaga w oszacowaniu rentowności produktu w długim okresie oraz w lepszym zarządzaniu kosztami, co w efekcie może przełożyć się na ich minimalizację.

Koszty pojawiające się podczas poszczególnych faz cyklu życia produktu mogą być następujące:

Faza przedprodukcyjna

W fazie przedprodukcyjnej ponoszone są koszty związane z pracami prowadzonymi nad badaniem i rozwojem danego produktu, które mogą przykładowo obejmować badania laboratoryjne, ulepszanie produktu oraz jego testowanie. Po podjęciu decyzji o wypuszczeniu danego produktu na rynek w fazie tej pojawiają się również koszty związane z przygotowaniem produkcji (np. obejmujące zakup maszyn, organizację miejsca, w którym będzie prowadzona produkcja itp.).

Faza produkcyjna

Faza produkcyjna obejmuje koszty związane bezpośrednio z wytwarzaniem danego produktu (np. wynagrodzenia pracowników produkcyjnych, koszt zużytych materiałów i energii, koszt serwisowania maszyn itp.) oraz koszty wspomagające proces sprzedaży: koszty dystrybucji (np. koszty organizacji sieci sprzedaży, koszty transportu) oraz koszty związane z marketingiem (np. koszty reklamy).

Faza poprodukcyjna

W fazie poprodukcyjnej pojawiają się co do zasady dwie grupy kosztów: koszty napraw gwarancyjnych oraz koszty likwidacji. Koszty napraw gwarancyjnych będą związane z wadliwością sprzedawanego produktu – mogę one obejmować koszty wymiany produktu na nowy, koszty części zamiennych czy też koszty związane z dostarczeniem serwisowanego produktu do klienta. Koszty likwidacji pojawią się po podjęciu decyzji o zaprzestaniu produkcji i sprzedaży danego produktu. Mogą one obejmować przykładowo koszty likwidacji maszyn, zwolnień pracowników bezpośrednio produkcyjnych itp.

Kapital obrotowy biuro rachunkowe Lódź

Kapitał obrotowy (zwany kapitałem pracującym) stanowi nadwyżkę aktywów obrotowych nad zobowiązaniami krótkoterminowymi:

KON = AKTYWA OBROTOWE – ZOBOWIĄZANIA BIEŻĄCE (krótkoterminowe)

Kapitał obrotowy netto jest to również ta część kapitałów stałych przedsiębiorstwa, która finansuje aktywa obrotowe, a nie finansuje aktywów trwałych: KON = KAPITAŁ STAŁY – AKTYWA TRWAŁE

Firmy muszą utrzymywać odpowiedni poziom kapitału obrotowego netto aby zapewnić właściwe relacje między tempem wzrostu firmy, jej sprzedaży a poziomem majątku obrotowego. Na przykład wzrost sprzedaży powoduje konieczność utrzymywania wyższego poziomu zapasów a to z kolei określa zapotrzebowanie na środki niezbędne do ich finansowania.

Odpowiedni poziom kapitału obrotowego netto pozwala uniknąć:

• wysokich kosztów pozyskania kapitału na finansowanie bieżącej działalności przedsiębiorstwa,
• strat wynikających z konieczności szybkiej sprzedaży majątku (nawet poniżej ich wartości) w celu pozyskania kapitału na bieżącą działalność firmy.

Strategie zarządzania wysokością kapitału obrotowego netto są dwie:

Konserwatywna:

• polega na utrzymywaniu wysokiego stanu aktywów obrotowych i niskiej wartości zobowiązań bieżących,
• w efekcie daje firmie wysoką płynność finansową, ale też obniża jej rentowność.

Agresywna:

• celem jest utrzymywanie niskiej wartości aktywów obrotowych w relacji do zobowiązań bieżących,
• skutkiem jest obniżenie płynności finansowej przedsiębiorstwa,
• w efekcie zwiększa się rentowność firmy.

W skład kapitału obrotowego wchodzą takie czynniki, które w przedsiębiorstwie pozostają przez okres krótszy od 12 miesięcy. Do podstawowych składników bilansu w części aktywa i drugiej literze (B aktywa obrotowe) wchodzą:

• Zapasy
  • Materiały
  • Półprodukty i produkty w toku
  • Produkty gotowe
  • Towary
  • Zaliczki na dostawy
• Należności krótkoterminowe
  • Należności od jednostek powiązanych
    • Z tytułu dostaw i usług, w okresie spłaty:
      • do 12 miesięcy
      • powyżej 12 miesięcy (jest to wyjątek, co do zasady ujmowane są tu zasoby „żyjące” krócej niż 12 miesięcy)
  • Inne
  • Należności od pozostałych jednostek
    • Z tytułu dostaw i usług, w okresie spłaty:
      • do 12 miesięcy
      • powyżej 12 miesięcy
    • z tytułu podatków, dotacji, ceł, ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych oraz innych świadczeń
    • dochodzone na drodze sądowej
    • inne
• Inwestycje krótkoterminowe
  • Krótkoterminowe aktywa finansowe
    • w jednostkach powiązanych
    • w pozostałych jednostkach
    • Z tytułu dostaw i usług, w okresie spłaty:
      • do 12 miesięcy
      • powyżej 12 miesięcy
    • środki pieniężne i inne aktywa pieniężne
      • środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych
      • inne środki pieniężne
      • inne aktywa pieniężne
  • Inne inwestycje krótkoterminowe
• Krótkoterminowe rozliczenia międzyokresowe.

Istnieje też pojęcie kapitału obrotowego brutto (KOB), które oznacza całkowitą wartość aktywów obrotowych przedsiębiorstwa. Stąd też pod pojęciem „kapitału pracującego” rozumie się często kapitał obrotowy netto.

Efekt dźwigni finansowej biuro rachunkowe Lódź

Efekt dźwigni finansowej (ang. financial leverage effect) – podniesienie lub obniżenie stopy zwrotu z kapitału własnego (ROE) na skutek zastosowania długu (kapitału obcego) jako źródła finansowania działalności gospodarczej, w porównaniu do wariantu finansowania opartego jedynie o kapitał własny.

Może być pozytywny (dodatni), jak i negatywny (ujemny) – ten drugi przypadek często określany jest jako maczuga finansowa. Uzyskanie dodatniego efektu dźwigni finansowej, wyrażającego się wzrostem stopy zwrotu z kapitału własnego przedsiębiorstwa, dzięki wykorzystywaniu obcych źródeł kapitału, uzależnione jest jednak od spełnienia łącznie dwóch podstawowych warunków.

Po pierwsze, dodatni efekt wystąpi jedynie wówczas, gdy rentowność całego kapitału (własnego i obcego) przedsiębiorstwa obliczona jako stosunek zysku operacyjnego do łącznej wartości kapitału będzie wyższa od stopy oprocentowania długu (kapitału obcego):

Zysk operacyjny / Kapitał całkowity * 100% > k_D

gdzie:

k_D – jest to stopa oprocentowania długu, zaś przez kapitał całkowity rozumiemy sumę kapitału obcego i własnego.

W przeciwnym razie zysk operacyjny wypracowany przez kapitał obcy będzie niższy od kwoty odsetek (kapitał obcy nie zarobi więc na siebie), a dodatkowo należne odsetki mogą pochłonąć część zysku operacyjnego wypracowanego przez kapitał własny, obniżając tym samym jego rentowność. Stąd płynie wniosek, że neutralność działania efektu dźwigni finansowej uzyskamy, gdy:

Zysk operacyjny / Kapitał całkowity * 100% = k_D

Drugim warunkiem zapewniającym wystąpienie dodatniego efektu dźwigni finansowej jest zachowanie właściwej, optymalnej struktury finansowania (odpowiedniego udziału kapitału obcego w całości źródeł finansowania zapewniającego najniższy koszt kapitału). Zbyt wysoki udział długu w strukturze finansowania firmy może bowiem spowodować wzrost ryzyka bankructwa, którego źródłem może być zarówno brak możliwości zrolowania długu w terminach jego wymagalności, jak i trudności w spłacie wysokich kosztów finansowych (odsetkowych). W przypadku, gdy wysokie koszty odsetkowe są wyższe od wypracowywanego przez kapitał całkowity zysku operacyjnego, zgodnie ze wzorem na stopień dźwigni finansowej (ang. Degree of Financial Leverage) w mianowniku mamy wartość ujemną, w liczniku nadal dodatnią i w konsekwencji DFL przyjmuje wartość ujemną:

DFL = Z_operbaz / Z_operbaz - O

gdzie:

DFL – stopień dźwigni finansowej

Z_operbaz – poziom zysku operacyjnego według stanu bazowego tzn. według stanu bieżącego (teraźniejszego)

O – kwota odsetek od kapitału obcego.

W konsekwencji sytuacja taka doprowadzi do wystąpienia efektu negatywnego (maczugi finansowej).